Ben duygusal bir insanım ve beni sahnede çılgınca kafa sallarken bilen bir insandan bu yönümü içgüdüsel olarak saklamak gereği duyuyorum. Ya da sadece arkadaşlarımın anlayabileceği bir geyiği sadece onlarla çevirmek istiyorum, ailemin ya da başka alakasız insanların bunun içinde olması istemediğim bir şey. O yüzden olabildiğince onların göremeyeceği, duyamayacağı şekilde yaşıyorum bu yöndeki hayatımı. Ama bıktım. Çünkü insan öyle bir ruh halinde olabiliyor ki bazen aklından ne geçiyorsa anında dışarı yansıtma gereği duyuyor. İşte ben bunu yapamayınca içimde kalıyor resmen. Zaten ketum bir insanım genel olarak, bir de böyle bir şeye denk gelince düşün sen benim halimi.
Bugün o sosyal ağlarımda "Seni seviyorum" diye haykırmak istedim sevdiğime... Ama yakında albümü çıkacak olan ve bunun reklamı/tanıtımı telaşında olan bir metalci olarak yap(a)madım. Neden o ağlarda haykırıyorsun da asıl hedefe haykırmıyorsun diye gelmiş olabilir akıllara. Her şey dışardan göründüğü kadar yüzeysel olmayabiliyor bazen, işte bu yüzden. Sanki bilmiyorsunuz...
Neyse ne... Benim yaram derin arkadaş, kendime göre. Seven bir kalbim var. Sevdiğimden hiç olmadığım kadar uzaktayım ve gün geçtikçe daha da uzaklaşıyorum... Seni ilgilendirmiyor olabilir, zaten seni ilgilendirmiyor olması da beni ilgilendirmiyor. Ama ortadaki bu gerçeği göre göre nasıl yaşıyoruz? Nasıl kendimiz gibi değil de dışarıdan olmamızın beklendiği kişi gibi olabiliyoruz -en azından çoğunlukla- gerçekten anlamakta güçlük çekmeye başladım. Şunu da biliyorum, olması gereken aslında hiç bir kimseyi önemsemeyip olduğun gibi olmak. Ama dedim ya, içinde bulunduğun mod gerçekten önemli. Sonradan çok "metalci" bir modda olduğum zaman da karşıma "duygusal metalci", "ergen isyancısı" gibisinden çıkılırsa o kişiyle çok kötü kavga ederim. Muhtemelen bunu bildiğim için de göz göre göre tam olarak anlayamadığım şeyi yapıyorum, yapmaya devam edeceğim...
